Study visit in Slovenia
Idrija, Slovenia 22-25.3.2023
We came back from this wonderful trip with the best impressions! I’m so excited I don’t know what to describe first.
I’ll start with the general framework:
Slovenia is a green country and we saw it in all possible versions: sun, hail, snow and it was, however, always beautiful. The pace of life in the areas we visited was (or so it seemed) relaxed and humane. The people were friendly and willing to talk to us with as many words as they knew in Greek (they also knew the international word starting with m* -great success!-) and to tell us their impressions of their travels in Greece. The beauty of the capital city is unparalleled with fairytale buildings, flowering willows and people enjoying the beautiful weather by the river.
As for the program, although I have no previous experience to compare, I find it could not work better!
Starting with the spirit of the team and excluding the issue of the incredible chemistry that existed between us from the very first moment and attributing it to the factor of our good luck, I felt honored to have the pleasure of associating with such intelligent and dynamic people. The children in the program were particularly outgoing and showed a genuine interest in learning about other participants’ countries as well as Greece, socializing, exchanging views and developing bonds, which was heartwarming to see the added benefits it offers any such experience. The leaders, Anita & Irca, were always present and flexible in shaping the program to be as affordable as possible. I think they did everything to make this program unforgettable for us, offering rich and experiential experiences and, at least in my case, they succeeded.
Their choices for our visits were impressive and all had one thing in common: the sense of community.
Our first visit was to a cooperative in a neighboring town of Idrija, Škofja Loka, which is the meeting point of the art of the past and the creativity of the present. In this cooperative – a meeting point for the creators of the region – the historical tradition is preserved, the skills of the past are transmitted to the younger generations while, at the same time, the existing knowledge is enriched and upgraded with modern creativity. As for the “business”, the creators exhibit their objects in the cooperative free of charge, with the obligation to attend some days in the cooperative and pass on their knowledge in workshops or to the visitors of the cooperative. Their income comes from product sales. Wool and wood were the primary choice of raw material for the construction of the objects. The wool, slightly harder than the texture we are familiar with wool, is mainly used to make hats, knitted pashminas and terliks, so that it does not come into direct contact with the skin due to its texture. What struck me most as an innovative idea was covering a bar of soap with this wool for exfoliating purposes, taking advantage of the texture and antibacterial properties of wool as a material!
The second visit was to a lace-making school dating back to 1876. The lace itself, thin and fragile, testified to the delicate handling of the pompinas by the ladies involved in this particular art. After learning the art from the time when their mothers gathered outside their houses in the summer to create the lace while talking with the neighbors, they entered the labor market and when they retired, they returned to their old art to teach it in new generation. The impressive fact is that up to 45 bobbins can be needed for a lace construction, which requires a good memory. Nevertheless, they themselves described the process as a kind of meditation!
Finally, the third visit was about the success story of a self-made entrepreneur, established thanks to his openness to the community. Starting from the production of local beer, he managed to create his own brand (with the hare logo), supplying key points of the city and the wider region with coolers and the only condition is that they have his logo in a prominent position. Beers with carrot, berry and other flavors and with different maturing times, produced a peculiar taste effect.
In summary, the people, their art and the environment seemed to coexist in complete harmony: the past giving way to a hopeful present and future, and the present paying homage to the knowledge and experience of the past. I hope and wish that this kind of best practices will be used creatively in our country as well.
Grateful!
Efstratia Kapsaliari & Varvara Papadopoulou
Επιστρέψαμε από αυτό το υπέροχο ταξίδι με τις καλύτερες εντυπώσεις! Είμαι τόσο
ενθουσιασμένη που δεν ξέρω τι να περιγράψω πρώτο.
Θα ξεκινήσω από το γενικό πλαίσιο:
Η Σλοβενία είναι μια καταπράσινη χώρα και την είδαμε σε όλες τις πιθανές εκδοχές:
με ήλιο, χαλάζι, χιόνι και ήταν, ωστόσο, πάντα πανέμορφη. Οι ρυθμοί ζωής στις περιοχές που επισκεφθήκαμε ήταν (ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζαν) χαλαροί και ανθρώπινοι. Ο κόσμος φιλικός και πρόθυμος να μας μιλήσει με όσες λέξεις ήξεραν στα ελληνικά (ήξεραν και τη διεθνή λέξη που αρχίζει από μ* -μεγάλη επιτυχία!- ) και να μας πει τις εντυπώσεις του από τα ταξίδια του στην Ελλάδα. Η ομορφιά της πρωτεύουσας απαράμιλλη με παραμυθένια κτίρια, ανθισμένες ιτιές
και κόσμο να απολαμβάνει τον ωραίο καιρό δίπλα στο ποτάμι.
Όσον αφορά το πρόγραμμα, αν και δεν έχω προηγούμενη εμπειρία για να
συγκρίνω, θεωρώ ότι δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα!
Εκκινώντας από το έμψυχο δυναμικό της ομάδας και αν εξαιρέσουμε το θέμα της απίστευτης χημείας που υπήρξε μεταξύ μας από την πρώτη στιγμή αποδίδοντάς το στον παράγοντα της καλής μας τύχης, ένιωσα τιμή για τη χαρά της συναναστροφής με τόσο έξυπνο και δυναμικό κόσμο. Τα παιδιά του προγράμματος ήταν ιδιαίτερα εξωστρεφή και επεδείκνυαν πηγαίο ενδιαφέρον για να μάθουν πράγματα τόσο για τις χώρες των άλλων συμμετεχόντων όσο και για την Ελλάδα, να συναναστραφούν, να ανταλλάξουν απόψεις και να αναπτύξουν δεσμούς, που ήταν συγκινητικό να βλέπει κανείς τα προστιθέμενα οφέλη που προσφέρει κάθε τέτοιου είδους εμπειρία.
Οι leaders, Anita & Irca, ήταν πάντα παρούσες και ευέλικτες στο να διαμορφώσουν
το πρόγραμμα, ώστε να είναι όσο το δυνατόν προσφορότερο. Θεωρώ ότι έκαναν τα
πάντα για να μας μείνει αυτό πρόγραμμα αξέχαστο, προσφέροντας πλούσιες και
βιωματικές εμπειρίες και, τουλάχιστον όσον αφορά τη δική μου περίπτωση, το
κατάφεραν.
Οι επιλογές τους για τις επισκέψεις μας ήταν εντυπωσιακές και είχαν όλες ένα κοινό
παρονομαστή: την έννοια της κοινότητας.
Η πρώτη μας επίσκεψη ήταν σε ένα συνεταιρισμό σε μια παρακείμενη της Idrija πόλης, τη Škofja Loka, που αποτελεί το σημείο συνάντησης της τέχνης του παρελθόντος με τη δημιουργικότητα του παρόντος.
Στο συνεταιρισμό αυτό- σημείο συνάντησης των δημιουργών της περιοχής- συντηρείται η ιστορική παράδοση, μεταδίδονται οι δεξιότητες του παρελθόντος στις νεότερες γενιές ενώ, παράλληλα, η υπάρχουσα γνώση εμπλουτίζεται και αναβαθμίζεται με τη σύγχρονη δημιουργικότητα.
Ως προς το «επιχειρείν», οι δημιουργοί εκθέτουν τα αντικείμενά τους στο συνεταιρισμό δωρεάν, με την υποχρέωση να παρίστανται κάποιες ημέρες στον συνεταιρισμό και να μεταλαμπαδεύουν τις γνώσεις τους σε εργαστήρια ή στους επισκέπτες του συνεταιρισμού.
Τα έσοδά τους προκύπτουν από τις πωλήσεις των προϊόντων. Το μαλλί και το ξύλο είχαν την πρωτοκαθεδρία ως προς την επιλογή της πρώτης ύλης για την κατασκευή των αντικειμένων. Το μαλλί, λίγο πιο σκληρό από τη γνώριμη υφή που έχουμε για το μαλλί, χρησιμοποιείται κυρίως για την κατασκευή σκούφων, πλεκτών πασμινών και τερλικιών, ώστε να μην έρχεται σε άμεση επαφή με το δέρμα λόγω της υφής του. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ως καινοτόμα ιδέα ήταν η κάλυψη μπάρας σαπουνιού με αυτό το μαλλί για απολεπιστικούς λόγους, αξιοποιώντας την υφή και τις αντιβακτηριδιακές ιδιότητες του μαλλιού ως υλικού!
Η δεύτερη επίσκεψη ήταν σε μια σχολή κατασκευής δαντέλας που χρονολογείται από το 1876. Οι ίδιες οι δαντέλες, λεπτές και εύθραυστες, μαρτυρούσαν τους λεπτούς χειρισμούς των πομπινών από τις κυρίες που ασχολούνται με την συγκεκριμένη τέχνη. Αυτές αφού έμαθαν την τέχνη από την εποχή που οι μητέρες τους μαζεύονταν τα καλοκαίρια έξω από τα σπίτια τους για να δημιουργήσουν τις δαντέλες συζητώντας με τις γειτόνισσες, βγήκαν στην αγορά εργασίας και όταν πλέον βγήκαν στη σύνταξη επέστρεψαν στην παλιά τους τέχνη για να τη διδάξουν στη νέα γενιά. Το εντυπωσιακό γεγονός είναι πως για μια κατασκευή δαντέλας μπορεί να χρειάζονται έως και 45 πομπίνες, γεγονός το οποίο προϋποθέτει καλή μνήμη. Παρόλα αυτά, οι ίδιες περιέγραψαν τη διαδικασία ως ένα είδος
διαλογισμού!
Τέλος, η τρίτη επίσκεψη αφορούσε το success story ενός αυτοδημιούργητου επιχειρηματία, που εδραιώθηκε χάρη στο άνοιγμά του στην κοινότητα. O ίδιος εκκινώντας από την παραγωγή τοπικής μπύρας, κατάφερε να δημιουργήσει το δικό του brand (με σήμα τον λαγό), προμηθεύοντας κομβικά σημεία της πόλης και της ευρύτερης περιοχής με ψύκτες και μοναδική προϋπόθεση να έχουν το λογότυπό του σε περίοπτη θέση. Οι μπύρες με καρότο, μούρα και άλλες γεύσεις και με διαφορετικούς χρόνους ωρίμανσης, απέδιδαν ένα ιδιότυπο γευστικό αποτέλεσμα.
Συνοψίζοντας, οι άνθρωποι, η τέχνη τους και το περιβάλλον έμοιαζαν να συνυπάρχουν σε πλήρη αρμονία:
Το παρελθόν να δίνει τη σκυτάλη σε ένα ελπιδοφόρο παρόν και μέλλον και τοπαρόν να αποτίει φόρο τιμής στη γνώση και την εμπειρία του παρελθόντος.Ελπίζω και εύχομαι αυτού του είδους οι βέλτιστες πρακτικές να αξιοποιηθούνδημιουργικά και στη χώρα μας.
Ευγνώμων!
Efstratia Kapsaliari & Varvara Papadopoulou
